Jak kształtowała się polska normalizacja, która niebawem osiągnie sto lat?

Rok 2018 stał się rokiem jubileuszowym dla Polski. Obchodzimy 100-lecie odzyskania niepodległości. To czas ważny także dla polskiej normalizacji, której historia związana jest z wydarzeniami polityczno-gospodarczymi, wybitnymi osobowościami, postępem nauki, otwartością do przekraczania granic, wsłuchiwania się w potrzeby zmieniającej się rzeczywistości i, co ważne, odpowiadania na te potrzeby.
 

„Historia polskiego prawa normalizacyjnego” opisana przez Tomasza Schweitzera – Prezesa PKN. Przedruk artykułu z „Wiadomości PKN 4/2014”.
 

Podjąłem się trudnego zadania opracowania historii Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, widzianego poprzez postanowienia kolejnych aktów prawnych dotyczących polskiego systemu normalizacyjnego. Było dla mnie oczywiste, że pracę należy rozpocząć, gromadząc wszystkie ustawy opisujące ten system. Niestety, z bardzo ciekawego ze względu na rolę normalizacji okresu między wojnami światowymi nie zachowały się dokumenty dotyczące PKN. Nie pozostało mi nic innego, jak wykorzystywać dokumenty wtórne. Historia jest subiektywną oceną przeszłości, to opracowanie jest więc moją subiektywną oceną wydanych aktów prawnych w zakresie normalizacji i oceny statusu PKN.

W cytatach i ich omówieniach zachowałem pisownię oryginalną.
 

Normalizacja w II Rzeczypospolitej

2 lipca 1923 roku Rada Ministrów powołała do życia Komitet Techniczny dla normalizacji wytworów przemysłowych oraz ich dostawy przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu.

W następnym roku – 14 czerwca 1924 roku odbyło się pierwsze posiedzenie tego Komitetu Technicznego.

9 grudnia 1924 roku, na drugim posiedzeniu Komitet Techniczny uchwalił używanie – równolegle z nazwą urzędową – skrótu Polski Komitet Normalizacyjny oznaczonego literami P.K.N. oraz nazywanie opracowanych przez niego norm Polskimi Normami, w skrócie P.N. Na wniosek Komitetu zostało to potwierdzone Rozporządzeniem Rady Ministrów.

Normalizacja w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 1945-1952

Jeszcze przed zakończeniem wojny w Europie reaktywowano polski system normalizacyjny. Uchwała Rady Ministrów z 21 kwietnia 1945 roku (brak w archiwum) powołuje PKN, podporządkowując go bezpośrednio Prezydium Rady Ministrów. Nie jest to dziwne, odbudowa kraju wymagała nakazowego sytemu działań. Podstawowym zadaniem PKN było przeanalizowanie zbioru norm opracowanych przed wojną pod kątem możliwości wykorzystywania ich w warunkach w jakich znalazła się Polska po wojnie. Mam tu na uwadze nie tylko zniszczenia wojenne, lecz także przewidywaną już wtedy zmianę granic.

Pierwszym aktem powojennym w zakresie normalizacji jest Ustawa z 3 lipca 1947 roku o normach i standartach budowlanych. Ustawa przyznaje prawo Ministrowi Odbudowy ustanawiania norm z zakresu budownictwa lub dowolnego innego zakresu techniki, jeśli ma on jakikolwiek związek z budownictwem, przy czym w tym ostatnim przypadku ustanowienie następuje w porozumieniu z ministrem właściwym dla tego innego zakresu techniki. Pojawia się po raz pierwszy definicja standardu budowlanego („standarty budowlane mogą określać minimalny i maksymalny poziom zaspokajania potrzeb w zakresie przestrzeni mieszkalnej i użytkowej oraz wyposażenia budynków”) i definicja projektu wzorowego budynku w szczególności dla osiedli wiejskich lub pracowniczych, i z tymi to standardami do dzisiaj stykają się pokolenia Polaków. Pojawia się także pojęcie normy zalecanej, której stosowanie jest wskazane.

Ustawa nie pozostawia wątpliwości: normy i standardy są obowiązkowe, określa sposób nadzoru i egzekwowanie kar za uchylanie się od stosowania obowiązujących norm i standardów. Jak ocenić tę ustawę, patrząc z dzisiejszej perspektywy? Jest to niewątpliwie akt ograniczający kompetencje PKN – krajowej jednostki normalizacyjnej, tylko w ówczesnym prawodawstwie nie istniało jeszcze takie pojęcie. Wprowadzanie norm przez ministra jest równoznaczne z przypisaniem normie cech przepisu. Warto może podać kilka nazwisk osób, które podpisały ustawę: Bolesław Bierut, Józef Cyrankiewicz, Michał Kaczorowski, Hilary Minc, Edward Osóbka-Morawski.

W tym samym roku Polska uczestniczy w powołaniu Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej (ISO) i staje się jej członkiem. Prawdopodobnie to członkostwo wymusza na władzach administracyjnych wyodrębnienie jednostki organizacyjnej reprezentującej interesy Polski w ISO. Taką jednostką mógł być tylko PKN, który jak pamiętamy od 1945 roku jest organem podporządkowanym Prezydium Rady Ministrów. Trzeba wspomnieć, że normalizacja z zakresu elektryki jest w dalszym ciągu prowadzona przez SEP i nieznane są dokumenty ustalające relacje rząd – PKE.

W dwa lata później, 20 grudnia 1949 roku, Sejm RP uchwala Ustawę o utworzeniu Polskiego Komitetu Normalizacyjnego oraz o polskich normach i standartach. Z mocy ustawy tworzy się instytucję o osobowości prawnej prowadzącej na zasadach naukowych(!) prace normalizacyjne w dziedzinie techniki, wytwórczości, zdrowotności publicznej, handlu, potrzeb administracji oraz dla organizacji życia gospodarczego. Nadzór nad Komitetem sprawuje Przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. PKN jest jednostką budżetową. Władzami PKN są dyrekcja i Rada Naukowa powoływane przez Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania. PKN ustala Polskie Normy i ma wyłączne prawo oznaczania ich znakiem PN (Polska Norma). I najciekawsze: „Przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego może uznać w drodze rozporządzenia określone normy i standarty ustalone przez Komitet za obowiązujące na całym obszarze państwa lub pewnej jego części lub dla pewnych gałęzi życia gospodarczego”. To oznacza, że Polska Norma nie była z zasady obowiązująca. Utrzymano w mocy uprawnienia w zakresie norm budowlanych, tylko organem kompetentnym do nadzoru nad tymi normami jest już Minister Budownictwa. Ustawa daje także uprawnienia Komitetowi do prowadzenia rejestru norm.

1953

W przeddzień śmierci Józefa Wissarionowicza Dżugaszwili 4 marca 1953 roku Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wydała dekret o normach i o Polskim Komitecie Normalizacyjnym. Zgodnie z obowiązującą wówczas praktyką artykuł pierwszy dekretu określa cel działalności normalizacyjnej,
m.in. jako ułatwiającej wzajemne stosunki gospodarcze ze Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich i z krajami demokracji ludowej. Dekret wprowadza po raz pierwszy pojęcia: normy zakładowej – stosowanej w jednym lub więcej uspołecznionych zakładach pracy, resortowej – stosowanej w ramach resortu, państwowej – stosowanej na całym obszarze państwa lub dla określonej gałęzi gospodarki narodowej. Kryterium podziału był zakres stosowania normy. Normy państwowe oznacza się (dzisiaj pewnie byłoby: są oznaczane...) znakiem „PN” (Polska Norma). Pierwszy raz użyto nazwy własnej. Normy zakładowe, resortowe i projekty norm państwowych mają opracowywać uspołecznione zakłady pracy i jednostki organizacyjne zainteresowanych resortów. Normy państwowe opracowuje Polski Komitet Normalizacyjny, centralny organ administracji państwowej w zakresie normalizacji. Normy zakładowe i resortowe ustanawia właściwy minister, przy czym może przekazać pełnomocnictwo do ustanawiania norm zakładowych podległym sobie organom. Normy państwowe ustala PKN, ale zatwierdza je Przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego w drodze rozporządzenia, ustalając, czy norma jest obowiązująca, czy tylko zalecana. Na PKN nałożono obowiązek prowadzenia rejestru norm państwowych i ewidencji norm resortowych, ogłaszania wykazu norm państwowych w organie PKN o nazwie „Biuletyn PKN”, przyznano prawo wydawania i rozpowszechniania norm państwowych.

Utrzymano w mocy kwalifikację prac normalizacyjnych jako działalności naukowej, co przełożyło się na utworzenie w PKN stanowisk naukowych. Określenie tych stanowisk następowało w porozumieniu z Ministrem Szkolnictwa Wyższego i Polskiej Akademii Nauk. Na czele PKN stał Prezes powoływany przez Prezesa Rady Ministrów, przy PKN działała Rada Normalizacyjna. Zakres działania Rady Normalizacyjnej, tryb jej powoływania określał statut nadawany przez Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania.

A do zadań PKN należało w szczególności m.in.: „nadawanie kierunku pracom normalizacyjnym, zapewniającego postęp techniczny, oraz opracowanie sposobów wszechstronnego wykorzystania osiągnięć nauki i techniki w gospodarce narodowej przez normalizację, a w szczególności sposobów pełnego wykorzystania osiągnięć przodującej nauki radzieckiej i radzieckich standartów”.

Wszechstronnego wykorzystania osiągnięć nauki i techniki w gospodarce (nie tylko przez normalizację i nie tylko przodującej nauki) nie udało się w PRL (i RP) osiągnąć - i wtedy, i później, i szkoda, że nie.

Popatrzmy na Rozporządzenie Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego z 12 listopada 1954 roku w sprawie zatwierdzenia norm państwowych ustalonych przez Polski Komitet Normalizacyjny (wydane na podst. Dekretu z 4 marca 1953 r.). Dziesięć norm uzyskało status normy państwowej oznaczonej PN obowiązującej na terenie całej Polski. Rozporządzenie zabrania produkować wyroby objęte normami w sposób niezgodny z normami, chyba że produkcja jest przeznaczona na eksport lub do badań naukowo-badawczych. Polskie Normy wymienione w rozporządzeniu dotyczą m.in. skrzynek i kompletów skrzynkowych do piwa w butelkach typu grodziskiego (PN-50/D-79610), kopalniaków (PN-52/D-95001), butelki do porteru (PN-51/G-79009), a było także rozporządzenie w sprawie norm obejmujących wozy konne... (dzisiaj to są pojazdy zaprzęgowe).

1961

Kilka lat po Czerwcu i Październiku. Ustawa z dnia 27 listopada 1961 roku o normalizacji ugruntowała w świadomości Polaków idee obligatoryjnego systemu normalizacji, już w artykule 2 stwierdzając, że działalność normalizacyjna jest jednym z podstawowych zadań ministerstw i innych organów wymienionych w niniejszej ustawie...

Polski Komitet Normalizacyjny staje się centralnym organem administracji państwowej, podległym Prezesowi Rady Ministrów. Na czele Komitetu stoi Prezes powoływany przez Prezesa Rady Ministrów, podobnie jak zastępcy Prezesa PKN. Przy PKN działa Rada Normalizacyjna – organ powołany do opiniowania planów i sprawozdań z działalności Komitetu. PKN przy wykonywaniu swoich zadań działa w porozumieniu z Komisją Planowania przy Radzie Ministrów, Komitetem do Spraw Techniki, z zainteresowanymi ministrami oraz współpracuje z instytucjami naukowymi. Już przy omawianiu zakresu działania PKN określonego w dekrecie z 1953 roku ograniczyłem się do podania tylko jednego najbardziej charakterystycznego zadania. Pozostałe były związane z wykonywaniem różnego rodzaju planów i sprawozdań, opracowaniem zasad organizacji prac normalizacyjnych itp. Opracowywanie Polskich Norm wydzielono w odrębnym artykule. Ta sama konstrukcja została zachowana i w ustawie z 1961 roku (pamiętam, że zwracano wtedy uwagę, że rok 1961 można odwrócić do góry nogami), co miało może większe znaczenie, ze względu na to, że obok Polskich Norm i norm zakładowych po raz pierwszy w ustawie o normalizacji pojawiają się normy branżowe.

Działalność normalizacyjna miała być prowadzona na zasadach naukowych i w sposób planowy. Planowanie było charakterystyczną cechą krajów Europy centralnej lat 60. ubiegłego wieku i obejmowało wszystko, w tym normalizację. Wagę zagadnień normalizacyjnych podkreślało zakwalifikowanie planów normalizacyjnych do narodowych planów gospodarczych. Plany normalizacyjne miały w pierwszej kolejności uwzględniać potrzeby podstawowych gałęzi gospodarki narodowej. Ustawa wyraża także ogromne znaczenie, jakie przywiązywano w tamtych latach do produkcji eksportowej, doprowadzając w końcu do absurdalnego (wtedy i dzisiaj) odróżniania produkcji na kraj i na eksport. Minister Handlu Zagranicznego otrzymał uprawnienia do wnioskowania do resortów produkujących wyroby na eksport do wprowadzenia do planów prac normalizacyjnych opracowań dotyczących artykułów na eksport.

Ze względu na zakres obowiązywania i znaczenie dla gospodarki narodowej ustawa rozróżnia następujące rodzaje norm: Polskie Normy – powszechnie obowiązujące (ozn. PN), normy branżowe – obowiązujące z określonej branży (ozn. BN), normy zakładowe – obowiązujące (!) w jednym lub kilku zakładach pracy (ozn. ZN). Projekty tych norm (PN, BN i ZN) opracowują uspołecznione zakłady pracy i jednostki organizacyjne zainteresowanych resortów, przy czym właściwi ministrowie powierzają odpowiednim instytucjom prowadzenie prac normalizacyjnych w właściwej im branży. Takie instytucje pełnią rolę branżowych ośrodków normalizacyjnych. Polskie Normy ustanawia PKN, normy branżowe właściwy minister, normy zakładowe właściwy dyrektor zjednoczenia (dla wyjaśnienia: zjednoczenia miały w gospodarce planowej pełnić rolę zarządów dużych organizacji gospodarczych występujących w gospodarce kapitalistycznej i skupiały np. zakłady przemysłu motoryzacyjnego i instytuty naukowo-badawcze). Ogłoszenie o wprowadzeniu w życie Polskiej Normy lub normy branżowej podawano w Monitorze Polskim wraz z datą, od której obowiązują. W systemie nakazowym gospodarki data wprowadzenia miała zasadnicze znaczenie dla przemysłu. Wprowadzony system normalizacji obligatoryjnej stwarzał tylko wrażenie monolitu, obwarowanego karami za odejście od postanowień norm. Artykuł 10 ustawy dopuszcza, wprawdzie tylko w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem gospodarczym - ale dopuszcza - odstąpienie od postanowień normy na mocy zezwolenia wydanego odpowiednio przez PKN lub właściwego ministra. Ten zapis stał się podstawą do dwoistości postępowania gospodarczego, prawo wyznaczało wysoki poziom techniczny wyrobów, który w produkcji i usługach stawał się niższy, oczywiście tylko w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem gospodarczym.

Po raz pierwszy pojawia się w polskim prawie normalizacyjnym element systemu oceny zgodności – producenci są zobowiązani do wskazania zgodności z PN lub BN znakiem zgodności z normą, przy czym zasady oznaczania określał PKN.

Warto także zwrócić uwagę, że wszystkie normy państwowe dotychczas obowiązujące stały się Polskimi Normami w rozumieniu ustawy z 1961 roku, normy państwowe zalecane i resortowe pozostają w mocy do czasu ich unieważnienia lub przekształcenia w PN lub BN.

1972

Zmiana sposobu rządzenia PRL po Grudniu przyniosła i zmiany w organizacji normalizacji polskiej. 29 marca 1972 roku Sejm w dość skomplikowany sposób ustalił nowe prawo normalizacyjne w Polsce. Po pierwsze, uchwalił ustawę znoszącą Centralny Urząd Jakości i Miar i Polski Komitet Normalizacyjny i zmieniającą w ustawie o normalizacji z 1961 roku nazwę „Polski Komitet Normalizacyjny” na „Polski Komitet Normalizacji i Miar”, po drugie, uchwalił ustawę o utworzeniu Polskiego Komitetu Normalizacji i Miar. Ta ostatnia ustawa liczy zaledwie 6 artykułów ustalających m.in. status Polskiego Komitetu Normalizacji i Miar jako centralnego organu administracji państwa w sprawach normalizacji, miar i probiernictwa, podległość Prezesowi Rady Ministrów, nadrzędność nad terenowymi urzędami miar i urzędami probierczymi. Zawarta w ustawie delegacja uprawniająca Radę Ministrów do wydania rozporządzenia w sprawach szczegółowych przy ogromnej zwięzłości ustawy wskazuje, jak bardzo ustawodawca był przywiązany do wizerunku PKN jako organu rządu. Ciekawe, że nowa ustawa nie uchyla postanowień ustawy z 1961 roku, czyli, że PKNiM działał w gruncie rzeczy na podstawie dwóch ustaw: z 1961 roku (PKN zmienić na PKNiM)  i z 1972 roku. Istotną nowością było powierzenie PKNiM wydawania Dziennika Normalizacji i Miar, w którym ogłaszano Polskie Normy, normy branżowe i inne akty prawne, czyli oficjalnego dziennika urzędowego. Rada Ministrów wydała stosowne rozporządzenie 30 czerwca 1972 roku, rozwijając postanowienia ustawy z 1961 roku. Nie ma więc potrzeby odrębnego ustosunkowania się do postanowień nowych ustaw o normalizacji.

1979

Na półtora roku przed Sierpniem, w lutym 1979 roku Sejm dokonuje kolejnej zmiany ustawy o normalizacji z 1961 roku, dodając do zakresu działania PKNiM zagadnienia jakości. Sposób dokonania zamian jest taki sam, jak w 1972 roku, tylko tym razem dotyczy właśnie tej ustawy. Ustawa ma tytuł o jakości wyrobów, usług, robót i obiektów budowlanych i tylko na pierwszy rzut oka dotyczy tylko wyrobów i usług związanych z budownictwem. Dotyczy jakości wszystkich wyrobów i usług. Treść ustawy odnosi się do zagadnień jakości wyrobów i na szczęście nie muszę tego omawiać. Część dotycząca zmian w PKN zawiera się w postanowieniach art. 32, w którym nazwę Polski Komitet Normalizacji i Miar w ustawie z 1972 roku zmienia się na Polski Komitet Normalizacji, Miar i Jakości. I już.

Proszę zwrócić uwagę na sposób konstruowania aktów prawnych dotyczących PKN w okresie 1972 –1979. Ustawę o normalizacji z 1961 roku uzupełniono w 1972 roku o część dotyczącą miar, następnie w 1972 roku dołożono część dotyczącą jakości. W zakresie normalizacji nie nastąpiły żadne istotne zmiany w stosunku do ustaleń z 1961 roku.

Normalizacja w Rzeczypospolitej Polskiej

1993

Układ stowarzyszeniowy RP z UE podpisany w 1991 roku zawierał między innymi warunki dostosowania prawa polskiego do wymagań swobodnego przepływu towarów, usług i ludzi. Dużym zaskoczeniem dla ówczesnych władz było znaczenie, jakie w tym zakresie strona unijna przypisywała normalizacji. Dostosowanie polskiego systemu normalizacyjnego do stosowanych w krajach europejskich i całkowita harmonizacja Polskich Norm z Normami Europejskimi stały się warunkami koniecznymi dla integracji. Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że bez wypełnienia tego warunku integracja z UE nie byłaby możliwa, co więcej „warunek normalizacyjny” nie podlegał negocjacjom. Jak się okazało w latach późniejszych, był to jeden z trudniejszych warunków do spełnienia, przede wszystkim z powodu prawie powszechnego niezrozumienia działań Polskiego Komitetu Normalizacyjnego w tej sprawie.

Już w 1993 roku Sejm RP uchwalił trzy ustawy przygotowane przez ekspertów ówczesnego Polskiego Komitetu Normalizacji, Miar i Jakości, które przekazywały kompetencje tego urzędu trzem niezależnym jednostkom organizacyjnym: Polskiemu Komitetowi Normalizacyjnemu, Głównemu Urzędowi Miar i Polskiemu Centrum Badań i Certyfikacji. Ustawa z 3 kwietnia 1993 r. o normalizacji (weszła w życie
1 stycznia 1994 roku) wprowadziła ponownie w Polsce system normalizacji dobrowolnej przez ustanowienie zasad dobrowolnego opracowywania i stosowania Polskich Norm i uniezależnienie Polskiego Komitetu Normalizacyjnego (PKN) od administracji rządowej. Ustawa z 3 kwietnia 1993 roku spełniała wszystkie wymagania postawione przez Komisję Europejską i gdyby jej postanowienia były interpretowane w myśl zamierzeń ustawodawcy, gdyby brano pod uwagę zmiany w systemie normalizacji polskiej przy uchwalaniu innych ustaw, wydawaniu ekspertyz i wykładni, nie byłoby potrzeby uchwalania zmiany do ustawy w październiku 2000 roku i jej znowelizowania we wrześniu 2002 roku.

Od 1 stycznia 1994 roku Polskie Normy (PN) przestały pełnić rolę aktów prawnych, a stały się uznanymi regułami technicznymi do dobrowolnego stosowania. PN stały się jedynymi dokumentami normalizacyjnymi, które mogły być uznane za normy krajowe, oznaczane symbolem PN na prawach wyłączności przez PKN. Z tych powodów zniesiono normy branżowe, zatwierdzane dotychczas przez właściwych ministrów. Ograniczenie norm krajowych tylko do Polskich Norm nie zabraniało zainteresowanym tworzenia norm zakładowych, środowiskowych itp.

Mimo wyraźnej deklaracji o dobrowolności stosowania PN ustawa dopuściła możliwość nałożenia obowiązku stosowania normy przez właściwego ministra w zakresie ochrony życia, mienia, bezpieczeństwa użytkowania itp. Jak się potem okazało, intencja twórców ustawy pozwalająca ministrom na stosowanie tego przepisu tylko w przypadkach wyjątkowych, zamiast przyczynić się do wprowadzenia w życie systemu normalizacji dobrowolnej, w praktyce ugruntowywała poprzedni system nakazowy. Przyczyniła się do tego znaczna liczba PN, na które natychmiast nałożono obowiązek stosowania, jak również powszechnie błędna interpretacja pojęcia „obowiązek stosowania normy”. Normy o nałożonym obowiązku stosowania błędnie nazywano normami obowiązującymi, co w konsekwencji oznaczało traktowanie norm po staremu, jak w normalizacji nakazowej. Nie jest to dziwne, normalizacja nakazowa jest bardzo wygodna dla legislatorów i producentów, ma tylko jedną bardzo istotną wadę, ogranicza inwencję, a przez to konkurencyjność tych ostatnich. Nałożenie obowiązku stosowania normy oznacza nie więcej niż tylko utworzenie przepisu o treści identycznej z normą lub jej fragmentem, przy niezmienionym statusie normy.

Polski Komitet Normalizacyjny stał się państwową jednostką organizacyjną o dużej niezależności od władz państwowych. Struktura wewnętrzna jednostki była raczej skomplikowana ze względu na zależność poszczególnych organów.

Najwyższym organem PKN było ciało kolegialne mianowane przez Prezesa Rady Ministrów liczące 28 osób, w tym Prezes PKN, Zastępca Prezesa PKN i Sekretarz PKN. Pozostałe 25 osób było powoływane spośród przedstawicieli resortów, urzędów centralnych, przedstawicieli organizacji konsumenckich, zawodowych, związkowych, stowarzyszeń naukowo-technicznych itp. Prezes PKN reprezentował PKN na zewnątrz i był obowiązany do realizacji uchwał komitetu. Zadania statutowe wykonywał za pomocą Biura Komitetu. Życie pokazało, że taki schemat organizacyjny działa poprawnie tylko w warunkach całkowitej zgodności poglądów wszystkich zainteresowanych stron. W praktyce za realizację zadań statutowych PKN odpowiadał przed Premierem tylko Prezes PKN. Z Biurem PKN współpracowały Normalizacyjne Komisje Problemowe odpowiedzialne za stronę merytoryczną (opracowywanie i aktualność) Polskich Norm. Biuro PKN sprawowało nadzór nad organizacją prac komisji wyłącznie pod kątem zgodności z obowiązującymi procedurami. W skład komisji wchodzili przedstawiciele przemysłu, organizacji gospodarczych, konsumenckich itp., w praktyce komisje zostały zdominowane przez przedstawicieli jednostek naukowo-badawczych. Przyjęto możliwość finansowania prac normalizacyjnych z budżetu. Zdawano sobie sprawę, że przyjęcie w pełni zasady stosowanej w normalizacji światowej, że koszty opracowania normy ponoszą zainteresowane środowiska nie jest jeszcze możliwe, że udział finansowy środowisk będzie się z czasem zwiększał. W praktyce większość opracowań była finansowana ze środków budżetowych, członkowie komisji otrzymywali wynagrodzenie za udział w posiedzeniach, PKN zwracał koszty delegacji krajowych i w części lub całkowicie finansował wyjazdy zagraniczne na posiedzenia organów międzynarodowych organizacji normalizacyjnych. W rezultacie, utrwalało się przekonanie, że wszystko jest jak dawniej. Komitet otrzymał bardzo szerokie uprawnienia w zakresie oceny planów i programów prac Biura PKN i komisji, zmian organizacyjnych i, wbrew intencji ustawodawcy, w zakresie opracowywania Polskich Norm. To komitet kolegialnie „ustanawiał i wycofywał” Polskie Normy. Warto zwrócić uwagę, że miało to być tylko formalne, może bardziej „uroczyste”, ale tylko stwierdzenie poprawności proceduralnej, tymczasem termin ustanawianie jest powszechnie kojarzony ze stanowieniem prawa, co prowadziło do nadinterpretacji ustawy w tym zakresie, co gorsza, także w samym PKN.

System opracowywania Polskich Norm został dostosowany do systemów obowiązujących w normalizacji międzynarodowej. Systemy te odznaczają się otwartością, czyli dają każdemu zainteresowanemu możliwość udziału w opracowywaniu normy, wpływania na jej treść. Treść norm jest uzgadniana zgodnie z zasadą konsensu (ogólne porozumienie charakteryzujące się brakiem trwałego sprzeciwu znaczącej części zainteresowanych w odniesieniu do istotnych zagadnień, osiągnięte w procesie rozpatrywania poglądów wszystkich zainteresowanych i zbliżenia przeciwstawnych stanowisk). Otwartość systemu pozwalała każdemu obywatelowi RP zgłosić swoje uwagi do projektu Polskiej Normy. Przyjęta zasada konsensu została jednak w praktyce naruszona przez wspomnianą nadinterpretację wyrażającą się przyznaniem członkom komitetu uprawnień decyzyjnych w chwili „ustanawiania” Polskiej Normy. Polskie Normy mogły wprowadzać treść Norm Międzynarodowych i Europejskich. Ustawa nie mówiła nic o języku wprowadzanej normy, jednak większość wydanych ekspertyz w tej sprawie jednoznacznie stwierdzała, że musi to być język polski, wywodząc najczęściej ten przymus z faktu, że norma jest... przepisem.

Ustawa z 1993 roku nie wypowiadała się wprost co do własności praw autorskich, stwierdzając jedynie, że PKN publikuje i rozpowszechnia Polskie Normy. Taki sposób zapisu zdawał się gwarantować ochronę prawną norm, zwłaszcza Norm Międzynarodowych i Europejskich, do ochrony których Polska (PKN) była zobowiązana z mocy podpisanych porozumień. Może powodem takiego oszczędnego zapisu było ówczesne polskie prawo w zakresie ochrony praw autorskich? Życie szybko wykazało, że taki zapis nie jest wystarczający i może być różnie interpretowany. Wprowadzona w 2000 roku zmiana do ustawy o normalizacji poprawiła sytuację. PKN przyznano wyłączność na wydawanie i rozpowszechnianie Polskich Norm i ich projektów oraz publikowanie i rozpowszechnianie norm europejskich i międzynarodowych i ich projektów.

1998

Od roku 1997 tempo przystosowania prawa polskiego do prawa europejskiego wzrosło i w Narodowym Planie Przygotowania do Członkostwa, w rozdziale dotyczącym swobodnego przepływu towarów i usług, umieszczono zadanie związane z nowelizacją ustawy o normalizacji. Zdaniem wielu fachowców nowelizacja ustawy o normalizacji nie była potrzebna, wystarczyło tylko dokonać za pomocą zmiany do ustawy niezbędnych korekt uściślających niektóre zagadnienia, jednak opinia Komisji Europejskiej i doświadczenia PKN przesądziły o konieczności opracowania nowej ustawy. Komisja Europejska miała zastrzeżenia przede wszystkim do akcentowanej zależności PKN od władz administracyjnych, do nadmiernego udziału państwa w finansowaniu działalności normalizacyjnej, wyraziła obawę co do możliwości spełnienia przez PKN warunków pełnej harmonizacji Polskich Norm z Normami Europejskimi. Wątpliwości Komisji Europejskiej pokryły się z wymaganiami europejskich komitetów normalizacyjnych CEN i CENELEC, o członkostwo których ubiegał się PKN. Harmonizacja Polskich Norm z Normami Europejskimi była niezbędna do integracji rynku polskiego z jednolitym rynkiem europejskim i była warunkiem koniecznym dostosowania polskiego systemu oceny zgodności do systemu europejskiego (wymagania zasadnicze, znakowanie CE). W największym uproszczeniu można powiedzieć, że do integracji rynku polskiego z unijnym konieczne było wprowadzenie do Polskich Norm wszystkich Norm Europejskich opracowanych w przeszłości, a następnie terminowe wprowadzanie nowych norm. Komitety europejskie postawiły PKN dziewięć warunków koniecznych do spełnienia, aby było możliwe ubieganie się o ich członkostwo. Dotyczyły one przede wszystkim organizacji prac PKN umożliwiających współpracę z komitetami europejskimi, w tym odpowiednią infrastrukturę informatyczną, ochrony praw autorskich Norm Europejskich na terenie Polski.

Zespół przygotowujący projekt nowej ustawy rozważał możliwość opracowania wyłącznie zmiany do istniejącej ustawy, jednak takie rozwiązanie byłoby możliwe, gdyby istniała tendencja w interpretowaniu postanowień ustawy w kierunku zgodności z prawem europejskim. Zwykle interpretowano je jednak w sposób przeciwny. Przeważył więc pogląd, że należy dokonać całkowitej zmiany ustawy. Wkrótce okazało się, że była to słuszna decyzja, bowiem wprowadzane w życie inne ustawy, jak ustawa o języku polskim, ustawa o prawach autorskich i pokrewnych, ustawa o informacji publicznej, ustawa o zamówieniach publicznych i inne zmieniły całkowicie stan prawny, do którego dostosowanie ustawy z 1993 roku było praktycznie niemożliwe.

2000

Termin integracji Polski z UE ustalono początkowo na 1 stycznia 2003 roku i harmonogram działań ustalony przez Komitet Integracji Europejskiej zakładał, że harmonizacja prawa normalizacyjnego nastąpi przed tym terminem. Zobowiązywało to PKN do wprowadzenia do Polskich Norm 80% istniejących Norm Europejskich, tymczasem było już wiadomo, że nowa ustawa o normalizacji nie będzie uchwalona wcześniej niż w końcu roku 2001. Ustawa z 1993 roku, według wydanych opinii, nie pozwalała wprowadzać Norm Europejskich do PN w języku oryginału. Norm Europejskich było wtedy około 8 tysięcy, możliwości PKN wprowadzania tych norm metodą tłumaczenia sięgały liczby około 1500 rocznie, przyrost roczny Norm Europejskich wynosi około 1000 norm, łatwo oszacować, że wprowadzanie EN metodą tłumaczenia trwałoby ponad 10 lat. Zdecydowano więc opracować zmianę do ustawy o normalizacji dopuszczającą wprowadzanie norm w języku oryginału. Zmianę do ustawy o normalizacji Sejm RP uchwalił w październiku 2000 roku. Równolegle trwały prace nad projektem nowej ustawy, którą po bardzo trudnych debatach w komisjach sejmowych i na posiedzeniach plenarnych Sejm RP uchwalił 12 września 2002 roku.

2002

Ustawa z dnia 12 września 2002 roku o normalizacji została w rzeczywistości przyjęta przez Sejm pod koniec września 2002 roku, na posiedzeniu plenarnym, na którym Sejm odniósł się do poprawek zgłoszonych przez Senat RP. Za dzień uchwalenia przyjęto datę trzeciego czytania ustawy. Ustawa weszła w życie po bardzo krótkim okresie vacatio legis 1 stycznia 2003 roku i w stosunku do ustawy z 1993 roku odznacza się zapisami dobitnie wskazującymi, że obowiązujący w Polsce system normalizacji jest systemem dobrowolnym.

Ustawa przede wszystkim wprowadza całkowitą dobrowolność stosowania norm, dopuszczając powoływanie Polskich Norm w przepisach prawnych, co nie zmienia ich statusu jako dokumentu do dobrowolnego stosowania. Pozwala opracowywać oprócz Polskich Norm także inne dokumenty normalizacyjne stosowane w normalizacji światowej jak raporty techniczne, specyfikacje techniczne, przewodniki itp. Normy i inne dokumenty techniczne mogą stanowić wprowadzenie Normy Międzynarodowej lub regionalnej (europejskiej), przy czym wprowadzenie może być dokonane w języku oryginału. Prawa autorskie do Polskich Norm przysługują PKN jako krajowej jednostce normalizacyjnej. Polskie Normy nie mogą być traktowane jako dokumenty podlegające postanowieniom ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Ustawa tworzy krajową jednostkę normalizacyjną – Polski Komitet Normalizacyjny (pozostawiono historyczną nazwę, mimo utraty kolegialnej struktury), którego utrzymanie jest finansowane z budżetu państwa, przy bardzo ograniczonym wpływie administracji rządowej na działalność PKN. Oczywiście, jak każda jednostka budżetowa, PKN jest obowiązany do przestrzegania zasad określanych w ustawie budżetowej, czy w ustawie o zamówieniach publicznych, w niczym to jednak nie ogranicza niezależności PKN w sprawach merytorycznych. W większości krajów europejskich krajowe jednostki normalizacyjne są stowarzyszeniami osób prawnych i są utrzymywane ze składek członkowskich, przy czym jednym z udziałowców jest państwo, którego wkład finansowy nie przekracza 40% kosztów utrzymania jednostki normalizacyjnej. Udział budżetu zapewnia realizację przez jednostkę normalizacyjną interesów państwa, wynikających np. z porozumień międzynarodowych. To optymalne rozwiązanie było szeroko dyskutowane w pracach nad projektem ustawy, jednak zostało odrzucone ze względu na brak ustawy pozwalającej tworzyć w Polsce stowarzyszenie osób prawnych oraz przede wszystkim ze względu na wysoce prawdopodobny brak chętnych do finansowania działalności PKN.  W całkowitej sprzeczności z wypełnieniem warunku stawianego przez komitety europejskie i dotyczącego ochrony praw autorskich były próby interpretacji ustawy o dostępie do informacji publicznej, wymieniającej PKN jako instytucję, której dokumenty stanowią informację publiczną. Zapewne chodziło tu o dokumenty robocze PKN (jednostki budżetowej), co jest zresztą zgodne z zasadą „jawności” prac normalizacyjnych, ale nie bezpłatnego dostępu do norm. Zapis art. 5 ust. 7 ustawy o normalizacji wyklucza możliwość rozciągania tego zapisu na Polskie Normy.

Polskim Komitetem Normalizacyjnym kieruje Prezes PKN, wyłaniany w drodze konkursu a powoływany na to stanowisko przez Prezesa Rady Ministrów na okres 5 lat. Przy PKN działa Rada Normalizacyjna pełniąca funkcje opiniodawczo-doradcze i uprawniona do organizowania konkursu na stanowisko i przedstawiania premierowi kandydatów lub tylko jednego kandydata na stanowisko Prezesa PKN. Rada Normalizacyjna może wnioskować o odwołanie Prezesa PKN w razie nieprzyjęcia przez nią rocznego sprawozdania Prezesa lub na wniosek 2/3 składu Rady. Rada liczy 30 członków, a jej kadencja trwa 4 lata. W skład Rady  wchodzą przedstawiciele organów administracji rządowej, ogólnopolskich organizacji gospodarczych, ogólnopolskich organizacji pracodawców, krajowych lub regionalnych organizacji, których celem jest ochrona interesów konsumentów, ogólnopolskich organizacji zawodowych i naukowo-technicznych, szkół wyższych i nauki, przy czym liczba przedstawicieli każdej z wymienionych grup nie może być większa od 5. Przedstawiciele administracji rządowej są mianowani przez premiera, przedstawiciele pozostałych grup wybierają się sami spośród siebie.

Polskie Normy opracowują komitety techniczne, które są odpowiedzialne za ich treść merytoryczną. Prezes PKN zatwierdza Polskie Normy, wyrażając tym stwierdzenie zgodności przebiegu opracowywania z obowiązującymi procedurami. W skład komitetów technicznych wchodzą przedstawiciele organizacji gospodarczych, pracodawców, konsumenckich, zawodowych, naukowo-technicznych, szkół wyższych i nauki. Koszty ich uczestnictwa w pracach komitetu pokrywają instytucje delegujące.

2004

1 stycznia 2004 r. PKN został przyjęty w poczet członków CEN i CENELEC.

1 maja 2004 r. Polska stała się członkiem Unii Europejskiej.
 

To już jest zakończenie tego opracowania, ale przecież nie koniec historii PKN. Patrząc na te minione 80 lat istnienia PKN, wydaje mi się, że najciekawszy okres mamy właśnie przed sobą.

Trudno jest przedstawić historię PKN bez odniesienia do historii politycznej i gospodarczej Polski. Jak łatwo zauważyć, zrobiłem to w sposób symboliczny, pozostawiając resztę pamięci lub wyobraźni Czytelnika.

Innowacyjność, nowe technologie, cyfryzacja to obszary, w których współczesne normy odgrywają znaczącą rolę, gwarantując bezpieczne produkty i usługi. Komitety Techniczne działające przy PKN współpracują z Organami Technicznymi europejskimi i międzynarodowymi, kształtując jednolity i już globalny rynek. Współczesna normalizacja stoi u progu wyzwań związanych m.in. ze zrównoważonym rozwojem, poprawą jakości życia, ochroną środowiska, szybkim postępem technologicznym. Jeszcze większa wydaje się zatem potrzeba edukacji, pogłębiania wiedzy o korzyściach z wdrażania rozwiązań, które oferują normy, aby po prostu było lepiej.

Istota normalizacji tej z lat 20. XX w. jest wciąż aktualna i zbieżna z obecnymi poglądami, jest też wciąż otwarta na szeroko pojętą przyszłość.

Źródło: „Wiadomości PKN 10/2018”